دیروز پیامی در صفحه تلفنم ظاهر شد که دلم را به لرزه انداخت و به شدت باعث تأثر ام شد:
«برا در،  سید محمد حسین معنوی،  در گذشت»
یکی از رفقای هم دوره ای دانشگاهمان بود، پسر نازی که جز خوبی از او ندیده بودم، خیلی وقتها صدای زیبایش طنین انداز ، اذان حسینیه مصباح دانشگاه بود و هنر طراحی اش پیام رسان پوسترهای بسیج دانشگاه،
خوشرو و همیشه خندان بود،
چند ماهی از تمام شدن درسش می گذشت که راهی خدمت مقدس سربازی شده بود، انگار همین دیروز بود که در لباس سربازی اش او را دیدم، چقدر با آن لباس بانمک به نظر می آمد،
امروز هم برایش مراسم ختم گرفته اند،ولی من...
سیدجان، خیلی دوست داشتم که می توانستم ،حداقل با شرکت در مراسمت ادای وظیفه کنم، ولی... خودت می دانی... مرا ببخش.

سید جان، خوش به حالت،دیگر راحت شدی.
ناراحتی، مال ما ،اهالی این دنیاست، تو که دیگر غمی نداری،
می دانم که مهمان اهل بیت"ع" هستی، سلام ما را به اربابمان برسان،بالاخره روزی هم نوبت ما می شود(ان شاءالله)
اللهم الرزقنا ممات فی سبیلک ...
                                                                           شادی روحش صلوات